Κυριακή μεσημέρι

Τώρα ένιωσα, κάπως ξαφνικά, ότι οι έννοιες δεν βγαίνουν από μέσα μου τόσο εύκολα όσο χτες. Χτες ήταν το αυθόρμητο, σήμερα μια γρανιτένια απορία. Η μέθοδος αλλαγής των σίγουρων δεδομένων μου διαφεύγει. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει μια αυτόματη διαδικασία. Ονομάζεται εξέλιξη.

Όσες σπονδές κι αν κάνω σε πράγματα που ποτέ δεν θα ήθελα να αλλάξουν δεν υπάρχει τρόπος να καταφέρω κάτι. Έρχονται αυθάδικα και γελούν στα μούτρα μου, με καθηλώνουν σα σε μαγικά ξόρκια, να τα βλέπω όλα αλλαγμένα, χωρίς καν η δύναμή μου να φτάνει καμία από τις λεπτομέρειές τους.

Όπως για παράδειγμα ο εφηβικός μου έρωτας. Δεν με εμπνέει πια. Δεν με λυπεί. Τώρα κάτι άτσαλες ανάγκες προστάζουν άλλα θέλω. Κι εγώ τους κάνω το χατίρι. Καταστρώνω σχέδια, βάζω ορόσημα να με κοιτούν σαν χάνοι όταν δε τα πραγματοποιώ και τα προσπερνώ για άλλες φαντασίες.

Με άλικα χρώματα βάφω τη ψυχή μου και στέκομαι να αφουγκραστώ τι γίνεται τώρα. Μέσα σε μια δίνη λικνίζομαι αβέβαια μια προς τα εμπρός, μια προς τα πίσω. Δεν είναι το θέμα αν πέσω, σχεδόν πάντα πέφτω, αλλά εκεί είναι όλη η γλύκα και αυτό είναι σίγουρα μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Μπορεί να ξεδιπλωθεί μόνο με αλκοόλ, αλλιώς τα νοήματά της χάνονται στην καθαρή σκέψη.

Ο εφηβικός μου έρωτας... Ήταν καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο. Κι έτσι έγινε. Πουθενά δεν υπάρχει ένα χαμένο βιβλίο να λέει κάτι για την ανάστασή του. Τώρα με κοιτά από κάποια χαραμάδα του ουρανού τα βράδια. Γι αυτό αφήνω πάντα ένα φως αναμμένο, να με βλέπει. Να βλέπει το τρόπο που σιγά σιγά λιώνει η αντοχή μου στους ψεύτικους ανθρώπους, σε αυτούς του βολεμένους που ανέχεται η φαντασία μου.

Εξέλιξη, ε? Αυτόματη διαδικασία, ε? Είναι σαν να διαλέγω τα υφάσματα και να τα προβάρω στις έννοιες που μπερδεύονται στο μυαλό μου. Ότι δε μου κάνει, το ρίχνω σε ένα καλάθι που έχω πρόχειρο για τέτοιες άσχημες περιστάσεις. Ανακύκλωση συναισθημάτων το λέω εγώ.

Προσπαθώ να χωρέσω τα συναισθήματα σε λέξεις. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον αστείο. Σαν να προσπαθεί κάποιος να χωρέσει σε ρούχα τρία νούμερα μικρότερα. Οι ραφές ανοίγουν, κάποια σημεία σχίζονται, ωστόσο μπορεί αυτός ο κάποιος να στέκει με περηφάνια μπροστά στον καθρέφτη. Τελικά χώρεσε.

Τώρα που δεν είμαι πια έφηβη, και που ο εφηβικός μου έρωτας έσβησε στον ουρανό, τώρα που είμαι μονίμως μεθυσμένη, τώρα είναι που θα έρθει ο μεθυσμένος μου έρωτας να με βρει. Ξαφνικά, σαν ένα δυνατό σφηνάκι τεκίλα, με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ κανέλας και πορτοκαλιού. Σε όλες αυτές τις αποχρώσεις των αλκοολικών αρωμάτων θα γίνουν στάχτη όλες οι προσμονές. Όλες. Και θα αρχίσει ένα νέο αυτοκαταστροφικό ταξίδι. Ένα ταξίδι χρωμάτων που θα αφήνει σημάδια σε όλους τους δρόμους, σαν κηλίδες αίμα που θα φεύγουν χωρίς προειδοποίηση από τις ανοιχτές πληγές. Τα σημάδια του χρόνου.

Έχω αρχίσει να μαζεύω τα πορτοκάλια και να τα κόβω στις ανάλογες φέτες, ιεροτελεστικά. Περιμένω.