Που μπορώ να πάω από δω?

Για κοίτα πόσο μακριά έχω φτάσει. Ήδη ανέβηκα το πρώτο σκαλοπάτι. Αφού δάμασα το θέλω και αυτό με οδήγησε πίσω στην αρχή που είναι άλλωστε το ήμισυ του παντός τι έχω πια να φοβηθώ?

Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η ατάκα να είμαι ειλικρινής. Το παν έχει μισό? Πολύ άτοπο μου φαίνεται αυτό. Το παν είναι μαγικό και δεν χωράει σε χαρακτηρισμούς τοποθέτησης όπως αρχή, μέση τέλος, ήμισυ. Ή έτσι θέλω να νομίζω.

Πως μπορώ να αντισταθώ στο τι μου λέει το μυαλό μου? Δεν μπορώ, γι αυτό άλλωστε είμαι αυτή που είμαι, ένα περίτρανο εγώ. Και τώρα τρώω το περιβόητο εγώ μου στη μάπα και κάνει και ζέστη και έχω και χίλιες δυο δουλειές και πάλι νόημα δε βγαίνει, αλλά δε χολοσκάω, είπαμε το πιο ανακουφιστικό απ� όλα είναι ότι άλλοι κανονίζουν για μας. Τα σημαντικά μας τα έχουμε κανονίσει εμείς χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε και έτσι μεταμορφωμένα καθώς είναι μέσα στο αυθόρμητο νομίζουμε ότι είναι τυχαία, μοιραία και δε συμμαζεύεται.

Ότι και να λέω, ήθελα τώρα να πάρω ένα αυτοκίνητο και να οδηγώ όλη νύχτα, να έχω φτάσει κάπου το πρωί, κάπου που η ανατολή θα είναι πολλά υποσχόμενη, η αύρα του τοπίου θα υπόσχεται μαγεία και σίγουρα θα υπάρχει θάλασσα και περίσσεια βενζίνη για ακόμα πιο πέρα. Μυρίζει καταιγίδα, όλη την ημέρα, με θλίβει αυτό. Ίσως είναι ο καιρός που έχει κουβαριαστεί η ψυχή μου και μυξοκλαίει όλο αυτό το καιρό. Δεν θέλει ούτε πολύ ζέστη, ούτε και βροχή, αν αρχίσει να κλαίει ο ουρανός να δω πως θα τη βγάλω καθαρή κι απόψε.

Δεν θέλω να πιω άλλο, φτάνει πια το δηλητήριο, αλλά πως θα παραμείνω μεθυσμένη? Θα βάλω μουσική, χαρούμενη μουσική και θα αρχίσω να χορεύω. Κι ας μην έχω αυτοκίνητο να φτάσω μακριά. Θα εξερευνήσω τις μουσικές και τις κινήσεις μου, θα λύσω τα μαλλιά μου και να πως ξεκινάνε τα πιο όμορφα ταξίδια.

Πολύ μακριά εδώ που είμαι έχω φτάσει. Και δεν κοιτάω κάτω γιατί θα ζαλιστώ. Η ελεύθερη πτώση δε μου πάει, η πτώση γενικά. Αυτή η άβυσσος μπορεί να με λιγουρεύεται αλλά δεν μπορώ να της κάνω το χατίρι, έχω σύννεφα να συναντήσω, έχω σε αστέρια να πάω μηνύματα κι έτσι όπως είμαι ζαλισμένη από το χορό, μάλλον ήρθε η ώρα να κάνω μια στάση, για μια ανάσα.

Μετά από αυτή την ανάσα, την οποία θα κρατήσω φυλακτό στα σωθικά μου, χορεύοντας θα φτάσω στο τέλος, στην αρχή και πάλι στο σταυροδρόμι εσένα θα συναντήσω για να σε ζαλίσω με τις παιδικές μου ερωτήσεις. Και δε θα καταφέρεις να μου δώσεις καμία ολοκληρωμένη απάντηση, γιατί πάντα θα σε διακόπτω με παρατηρήσεις κι υπεκφυγές. Κι όταν αισθανθώ ότι τα μάτια σου μου τα είπαν όλα, με λόγια διακριτικά και κινήσεις του σώματος αδιάκριτες, θα γύρω πάλι στην απαγορευμένη αγκαλιά σου, θα σου ψιθυρίσω ποτέ πια και ακόμα ένα χλευαστικό αντίο, έτσι απλά για να επικυρώσω την επόμενη συνάντηση μας κάπου στο πουθενά.

Με μια καληνύχτα συμβιβάζεσαι ή θέλεις και άλλη από την ανατομία του εγώ μου?