Το κακό της 11ης Αυγούστου

Το κακό με την σημερινή μέρα είναι ότι αποτελεί την τελευταία μέρα των 27 μου χρόνων. Από αύριο στρογγυλεύει επικίνδυνα το 27 κλείνοντας, κι ανοίγοντας τον μαγικό δρόμο των 28, με όλα τα μυστικά που τον περιβάλλουν. Θα μπορούσα να αρχίσω να γκρινιάζω για τα χρόνια που περνάνε έτσι, τι στο διάολο, δεν έχω καταλάβει τίποτα.

Αλλά θα αρκεστώ στην υπέροχη παρατήρηση μιας φίλης μου, ότι έχω καταρρίψει όλους τους κανόνες που διέπουν τις κοπέλες των 28 χρονών. Είναι τόσο εμφανές ότι έχω μείνει στο 16, που αν μη τι άλλο, φουσκώνω με τέτοια υπερηφάνεια, σαν ξεπεσμένη ντίβα που την θυμήθηκε κάποιος παλιός θαυμαστής.

Ναι, είμαι ακόμα ένα παιδί, αθώο έτσι που να αγγίζει την αφέλεια. Σκέφτομαι παρορμητικά, σαν οι ορμόνες της εφηβείας μου να μην σταμάτησαν ποτέ να μαγειρεύουν στο μυαλό μου.

Αλλά αυτό που βρίσκεται τώρα στο μυαλό μου, και με γεμίζει δηλητήριο είναι η υποχρέωση που έχω το Σάββατο, να γράψω το τελευταίο μάθημα στο γαμώ-μεταπτυχιακό μου. Και θα γκρινιάξω γι αυτό, γιατί με σκάει. Γιατί δεν θέλω να πάω να γράψω ένα μάθημα, το οποίο το έδωσα όταν έπρεπε, έγραψα αρκετά καλά για το περάσω, όχι απλά με την βάση, αλλά τα γεγονότα με θέλουν στους μισούς από αυτούς που απέτυχαν.

Για την ιστορία, παρακολουθώ το μεταπτυχιακό που διοργανώνει το πανεπιστήμιο του Paisley σε σύμπραξη με το ΤΕΙ Πειραιά. Τα μαθήματα, εν ολίγοις, γίνονται στις εγκαταστάσεις του ΤΕΙ ενώ τα διδάσκουν οι Σκοτσέζοι καθηγητές, εκτός μερικών περιπτώσεων που τα έχουν αναλάβει οι καθηγητές του ΤΕΙ, των οποίων ο κύριος ρόλος είναι αυτός του tutor. Γι αυτό το λόγο τα μαθήματα πραγματοποιούνται σαββατοκύριακα, 9 με 5, και γι αυτό τώρα το μόνο που αισθάνομαι είναι κούραση, γιατί τα δύο τελευταία χρόνια, τα σ-κ του χειμώνα έτρεχα για μάθημα.

Αν το συνδυάσουμε με την υπάρχουσα δουλειά, δευτέρα με παρασκευή, ωράριο άστα να πάνε άγνωστο (έχω φύγει και ξημερώματα από το γραφείο, και όχι μία φορά), με τις δεύτερες δουλειές σε καφετέριες και μπαράκια, τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια, όλα τα σ-κ του Ιουνίου-Ιουλίου και όλη την επίσημη άδεια από το γραφείο, καθώς και την χειμερινή δεύτερη δουλειά σε μπαράκι (να με έβλεπες Κυριακή πρωί, με 2 ώρες ύπνο, να τρέχω στη Νίκαια για μάθημα...) τον χειμώνα που πέρασε, νομίζω ότι φτιάχνουμε ένα υπέροχο κοκτέιλ "πως-να-γίνετε-κομμάτια-και-να-νιώθετε-κουρασμένοι-για-την-υπόλοιπη-ζωή-σας". Κι όλα αυτά για μία καύλα, μια επιθυμία να σπουδάσω κάτι που μου αρέσει και τίποτα παραπέρα, αλλά το μεταπτυχιακό κοστίζει, πολλά, και πρέπει και κάπως να ζήσω.

Στο θέμα μας. Τα γραπτά και οι εργασίες εξετάζονται από τους σκοτσέζους, όπως και να πραγματοποιείται το μάθημα. Πράγμα που σημαίνει ότι ότι παραδίδουμε στέλνετε στο Πανεπιστήμιο στη Σκοτία και διορθώνετε εκεί. Το μάθημα το οποίο πρέπει να δώσω μεθαύριο, ήταν μάθημα πρώτου εξαμήνου (τώρα τελείωσα το τέταρτο και τελευταίο) και το δίδασκε ένας Έλληνας καθηγητής, μεγάλη αποτυχία, δεν το συζητάω, το μάθημά του ήταν ο Μεγάλος Ύπνος.

Τα μάθημα αφορά την διαχείριση έργων πληροφορικής από εταιρίες. Η δουλειά που ασχολούμαι τα τελευταία 6 χρόνια. Είχα διαβάσει αρκετά, είχα και την σιγουριά ότι το κατέχω το αντικείμενο, πήγα να γράψω, έγραψα, και με το πιο απαισιόδοξο σενάριο έλεγα �το έχω περάσει� αν κάτι μου έλεγε ότι έχω γράψει και καλύτερα. Τα αποτελέσματα άργησαν, κι αντί να βγουν τον Φεβρουάριο, βγήκαν πέρσι τον Ιούνιο. Το μισό τμήμα κομμένο, και όσοι είχαν περάσει, κανείς δεν είχε βαθμολογία πάνω από 60%. Μιλάμε για παιδιά που έχουν συνεχόμενα Α, και σ�αυτό το μάθημα είχαν Β2. Κίνησα γη και ουρανό, κάτι δεν πάει καλά, δε μπορεί να κόπηκα. Έλα όμως, που ο κανονισμός σπουδών απαγορεύει την ένσταση από φοιτητή στην Ακαδημαϊκή Δικαιοδοσία (Academic authority), λόγω του γεγονότος ότι τα γραπτά διορθώνονται και από εξωτερικό εξεταστή. Οκ, λέω δε με παίρνει να κάνω και πολλά, έκανα ότι έκανα, ας κάνω τώρα τουμπεκί κι ας κολυμπήσω.

Πέρυσι το καλοκαίρι, δούλευα σε ένα άθλιο μπαράκι επαρχιώτικο, ήταν από τις πιο φρικτές εμπειρίες της ζωής μου. Πουτάνα ανάγκη, όμως, το βούλωνα και περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο. Τα μεσημέρια διάβαζα, προετοιμαζόμουνα για την εξέταση, που θα γινόταν 14 Αυγούστου, με κάποια αηδία, δε λέω. Ωστόσο, γίνεται ένα μπέρδεμα με την γραμματεία του πανεπιστημίου, με περνάνε για κανονική φοιτήτρια που το χειμώνα βρίσκεται στο Paisley, κι αρχίζουν να μου ζητούν κάτι παράξενα χρηματικά ποσά για την επανεξέταση. Νευριάζω, αλλά τα δίνω. Λίγες μέρες πριν την εξέταση, μου στέλνουν άλλο ένα γράμμα το οποίο με πληροφορεί ότι πρέπει να δώσω ακόμα 20 ευρώ την ώρα, για την τρίωρη εξέταση συν 10 ευρώ το courier που θα σταλεί το γραπτό μου στη Σκοτία. Ε, εκεί τα πήρα, παίρνω τηλέφωνο την τύπισα που μου είχε στείλει το γράμμα, τη ξεχέζω και λέω ΤΕΛΟΣ. ’ντε γαμηθείτε.

Τυχαία τον Σεπτέμβρη, μιλώντας με τον υπεύθυνο του μεταπτυχιακού, μαθαίνω ότι ήταν λάθος κι ότι τα χρήματα που είχα δώσει το καλοκαίρι θα μου επιστραφούν. Οκ, λέω, ας συνεχίσω. Το χειμώνα που πέρασε έκανα κι άλλες κινήσεις για αναβαθμολόγηση, μιας και θα το έδινα πάλι τώρα, στις 13 αυγούστου. Έμαθα ότι όλοι οι βαθμοί είχαν περικοπεί κατά 20 βαθμούς το λιγότερο, αλλά επίσημα και πάλι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Φυσικά, όλο αυτό το πανηγύρι, με το μισό τμήμα κομμένο, δεν αποτέλεσε για κανέναν υπεύθυνο αφορμή να το ψάξουν λίγο το θέμα. Και στην επιτροπή που συστάθηκε για την επανεξέταση, η οποία ανακάλυψε την μείωση των βαθμών, ένας από αυτούς που συμμετείχαν παραιτήθηκε, κάνοντας την κατάσταση σκατά, και θέτοντας ζητήματα ευθιξίας του καθηγητή. Ο οποίος, να σημειώσω, έδωσε πόδι στον έλληνα που έκανε το μάθημα πριν, και τώρα το κάνει ο ίδιος, φαντάζομαι με την δικαιολογία ότι ο έλληνας φταίει που όλο το τμήμα είχε αυτή την απόδοση στο σούπερ-γουάου-πίπα μάθημά του.

Και τώρα φτάσαμε στις 11 Αυγούστου. Κάθομαι κάθε απόγευμα επαναληπτικά πάνω από τις ογκώδεις σημειώσεις του μαλάκα, και κάνω φιλότιμες προσπάθειες να μη ξεράσω. Έχω διαβάσει ελάχιστα, μου μένει ακόμα μόνο το σημερινό απόγευμα και η αυριανή μέρα. Η ημέρα των 28ων γενεθλίων μου. Και μετά με περιμένουν διακοπές. Το δεύτερο «κύμα», άλλες 20 σχεδόν μερούλες. Διακοπές μετά από τρία χρόνια δουλειάς (και δουλείας), είναι σχεδόν απίστευτο. Αλλά μέσα μου κάτι με σκάει, κάτι με κάνει να μη θέλω να κάνω τίποτα απολύτως, έχω μια μεγάλη πληγή που δεν κλείνει, και ένα μεγάλο ΓΑΜΩΤΟ...

Το ξέρω τι πρέπει να κάνω: να σκάσω και να κολυμπήσω. Δεν τρέχει και τίποτα στην τελική, πως κάνω έτσι... Θα την παλέψω και αυτή τη φάση, τόσες έχω παλέψει, τι στο διάολο, εδώ θα κολλήσω?