Περασμένα μεσάνυχτα, στο Λυκαβυτό, στην άκρη του γκρεμού, μόνο καταφύγιο ένα ματωμένο, μισό, κοφτερό φεγγάρι. Μη το ξεχάσω, σε αναζήτησα απόψε. Κοιτούσα το άδειο βλέμμα με το οποίο κοίταζες το φεγγάρι καθώς μάτωνε, καθώς αναζητούσε τη λυτρωσή του για απόψε στην αγκαλιά της δύσης, ήμουν ίσως κάπου μακριά.
Τόσους θανάτους έχεις δει στη ζωή σου, γιατί ο θάνατος αυτής της ημέρας να σου στοιχήσει κάτι παραπάνω; Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, θα μου πεις πολύ σωστά. Κι εγώ να επαναλαμβάνω ένα προς ένα τα λάθη μου, μια να κοιτώ πως να κρεμαστώ από το φεγγάρι που σπαράζει κάτω από κόκκινους εφιάλτες, μια να φέρνω στο μυαλό μου το άδειο σου βλέμμα, μια να ξεχωρίζω και να ονοματίζω κάθε μικρό θάνατο της ημέρας που έφυγε, πόσα έφυγαν άραγε από την ζωή μας σήμερα και πως να καταλάβω...
Ναι, δεν είμαι ήρεμη, πριν ήμουν, αλλά τώρα σαλεύει το μυαλό μου, θέλει να τρέξει κι αυτό στη δύση, να γίνει κόκκινο, να βρει την αγκαλιά του παραδείσου, τα μαρτύρια της κόλασης στο πορφυρό αγκάθι που χάνεται τώρα πίσω από τα βουνά.
Ας είναι. Λένε κάποιοι στίχοι: "Τι είναι η γαλήνη; Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στην σελήνη"
1 σχόλιο:
επίσης από Ξύλινα Σπαθιά
ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ
Μια ανατολή σ' ένα κόσμο
που δεν έχει πάψει ποτέ
να γυρίζει στην ίδια τροχιά
όμως στην άλλη άκρη της γης
κάποιος βλέπει τον ήλιο
να πέφτει ξανά
όμως ξανά ανάβει
ο φάρος του κόσμου
χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του
το φως απ΄τη χώρα των πάγων
βουτάει στην καρδιά σου
κι υψώνεται πάνω απ' τη Γη
του Πυρός.
Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι
ώσπου να πάψω να φοβάμαι...
μου είχες πει πως θά 'ρθει κάποια μέρα
που ό,τι αντικρύζω θα το ερωτεύομαι
τώρα αρχίζω και θυμάμαι
Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
σ' αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ' όνομά σου
ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
είμαι το ένα μισό της σελήνης
μην κλείνεις σε λίγο γεμίζει
το άλλο μισό
η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
ρωτάει ποιος διψάει
ψυθιρίζεις "εγώ..."
Δημοσίευση σχολίου