Αυγουστιάτικος πονοκέφαλος, προερχόμενος από την διαπίστωση ότι η μετά «διακοπών» περίοδος θα ήταν ξεκούραστη, ή έστω η άρνηση θα είχε φύγει ατάκτως. Ούτε η άρνηση για οποιαδήποτε εργασία έφυγε, αλλά ούτε η όρεξη για κάτι επανήρθε, έστω, μια ενέργεια που να μην είναι αναγκαστική δουλειά, βρε αδερφέ.
Εντάξει, για πρώτη φορά έβαψα τοίχους, το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς κακό. Όμως επέμεινα το ένα δωμάτιο να είναι μωβ, όχι το μελιτζανί που ξυπνάει νυχτερινές αναζητήσεις, αλλά το παιχνιδιάρικο, που το λες και γκρι αλλά χωρίς την κατάθλιψη που το γκρι κουβαλάει. Ένα νεραϊδένιο μωβ να θυμίζει τι είμαι.
Μια επιτυχία. Ένας τοίχος μωβ. Και έρχονται ένα σωρό οι διαφωνίες. Και το δύσκολο πάντα θα είναι να καταλήξω στην εσωτερική μου αψιμαχία για ποιο από όλα πρέπει να ασκήσω βέτο και για ποιο όχι. Ποιο να πάρω στα σοβαρά και ποιο όχι. Πιθανόν όλα να είναι ασήμαντα και η δική μου προβληματική συμπεριφορά, αυτή η ρομαντική αντικοινωνικότητά μου να είναι το μεγάλο εμπόδιο. Αλλά αν ο έρωτας είναι δυνατός, θα αντέξει, ε?
Ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο? Μην ξυπνήσω αύριο το πρωί, ελάχιστες μέρες πριν πω αντίο στο κρεβάτι μου, στο υπνοδωμάτιό μου, στο διαμέρισμά μου, και όταν όλα αυτά θα έχουν αντικατασταθεί από το κρεβάτι «μας», στο υπνοδωμάτιό «μας», στο διαμέρισμά «μας» και δε τα θέλω όλα αυτά τα «μας». Φοβάμαι, γιατί ήδη νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει, δεν το πίστευα ποτέ ότι οι σχέσεις μπορεί να έχουν την ίδια επίδραση με τα ασφυξιογόνα των μπάτσων, ή ίσως και να το ένιωθα, γιατί πολλές ήταν οι ώρες που κλείδωνα την εξώπορτά μου και δεν άφηνα κανένα να μπει μέσα να μου κλέψει τον αέρα μου, αυτόν που τόσο επιμελώς καπνίζω και αναστενάζω και γεμίζω τρυφερές υγρασίες από τις σκέψεις τις παλιές και τον καιρό που είχα ακόμα κουράγιο και ελπίδες και δεν φοβόμουν τίποτα.
Ναι, Αμάντα, δεν έχω τίποτα να χάσω και τίποτα και να κερδίσω. Αν έχεις δίκιο (που έχεις δηλαδή) θα μπορούσα να είμαι όσο ελεύθερη και χαρούμενη ήθελα να είμαι. Μα δεν είναι ότι δε θέλω. Είναι ότι αδυνατώ. Ναι είμαι αδύναμη πια, κοντεύω να γίνω σκόνη αν φυσήξει λίγο παραπάνω, κουράγιο πια δεν έχω στις αποθήκες μου. Κι ας το έπαιζα τόσα χρόνια βράχος, και καλά. Κι ας νόμιζαν όλοι ότι είμαι σκληρή και αντέχω.
Κουράστηκα, φανταστική μου προσωπικότητα. Και ίσως να φταις εσύ γιατί δεν παραδεχόσουν, μέσα στο μεγαλείο σου, ότι κουράζεσαι. Ότι κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα και δεν κοιτάς τις ισορροπίες σου. Ότι δεν είναι όλα ίδια και μονόδρομος, κάποια στιγμή πρέπει να σταματάει κανείς. Να κοιτάει λίγο γύρω του, να παραιτείται από μάχες με ανεμόμυλους, ειδικά αν δεν έχει έναν Σάντσο Πάντσα για αμέριστη υποστήριξη, no matter what.
Εντάξει, έβγαλα λίγο δηλητήριο για σήμερα.
Ναι, μετά από πολύ καιρό.
Ναι, έχω ακόμα πονοκέφαλο.
Εντάξει, για πρώτη φορά έβαψα τοίχους, το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς κακό. Όμως επέμεινα το ένα δωμάτιο να είναι μωβ, όχι το μελιτζανί που ξυπνάει νυχτερινές αναζητήσεις, αλλά το παιχνιδιάρικο, που το λες και γκρι αλλά χωρίς την κατάθλιψη που το γκρι κουβαλάει. Ένα νεραϊδένιο μωβ να θυμίζει τι είμαι.
Μια επιτυχία. Ένας τοίχος μωβ. Και έρχονται ένα σωρό οι διαφωνίες. Και το δύσκολο πάντα θα είναι να καταλήξω στην εσωτερική μου αψιμαχία για ποιο από όλα πρέπει να ασκήσω βέτο και για ποιο όχι. Ποιο να πάρω στα σοβαρά και ποιο όχι. Πιθανόν όλα να είναι ασήμαντα και η δική μου προβληματική συμπεριφορά, αυτή η ρομαντική αντικοινωνικότητά μου να είναι το μεγάλο εμπόδιο. Αλλά αν ο έρωτας είναι δυνατός, θα αντέξει, ε?
Ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο? Μην ξυπνήσω αύριο το πρωί, ελάχιστες μέρες πριν πω αντίο στο κρεβάτι μου, στο υπνοδωμάτιό μου, στο διαμέρισμά μου, και όταν όλα αυτά θα έχουν αντικατασταθεί από το κρεβάτι «μας», στο υπνοδωμάτιό «μας», στο διαμέρισμά «μας» και δε τα θέλω όλα αυτά τα «μας». Φοβάμαι, γιατί ήδη νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει, δεν το πίστευα ποτέ ότι οι σχέσεις μπορεί να έχουν την ίδια επίδραση με τα ασφυξιογόνα των μπάτσων, ή ίσως και να το ένιωθα, γιατί πολλές ήταν οι ώρες που κλείδωνα την εξώπορτά μου και δεν άφηνα κανένα να μπει μέσα να μου κλέψει τον αέρα μου, αυτόν που τόσο επιμελώς καπνίζω και αναστενάζω και γεμίζω τρυφερές υγρασίες από τις σκέψεις τις παλιές και τον καιρό που είχα ακόμα κουράγιο και ελπίδες και δεν φοβόμουν τίποτα.
Ναι, Αμάντα, δεν έχω τίποτα να χάσω και τίποτα και να κερδίσω. Αν έχεις δίκιο (που έχεις δηλαδή) θα μπορούσα να είμαι όσο ελεύθερη και χαρούμενη ήθελα να είμαι. Μα δεν είναι ότι δε θέλω. Είναι ότι αδυνατώ. Ναι είμαι αδύναμη πια, κοντεύω να γίνω σκόνη αν φυσήξει λίγο παραπάνω, κουράγιο πια δεν έχω στις αποθήκες μου. Κι ας το έπαιζα τόσα χρόνια βράχος, και καλά. Κι ας νόμιζαν όλοι ότι είμαι σκληρή και αντέχω.
Κουράστηκα, φανταστική μου προσωπικότητα. Και ίσως να φταις εσύ γιατί δεν παραδεχόσουν, μέσα στο μεγαλείο σου, ότι κουράζεσαι. Ότι κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα και δεν κοιτάς τις ισορροπίες σου. Ότι δεν είναι όλα ίδια και μονόδρομος, κάποια στιγμή πρέπει να σταματάει κανείς. Να κοιτάει λίγο γύρω του, να παραιτείται από μάχες με ανεμόμυλους, ειδικά αν δεν έχει έναν Σάντσο Πάντσα για αμέριστη υποστήριξη, no matter what.
Εντάξει, έβγαλα λίγο δηλητήριο για σήμερα.
Ναι, μετά από πολύ καιρό.
Ναι, έχω ακόμα πονοκέφαλο.
1 σχόλιο:
Με λένε Κατερίνα Κασκαντίρη και μου αρέσει να γαμιέμαι ασύστολα από όλες τις τρύπες μου. Επειδή όμως είμαι ψιλομπάζο, αναγκάζομαι να πληρώνω για να μου κάτσουν (συνήθως Αλβανοί ή Πακιστανοί). Η μπουρδελο-οικογένειά μου που κατέχει τους Μύλους Μάρρα στην Κόρινθο με έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσω Νομική αλλά εγώ το μυαλό μου το έχω στα κωλόμπαρα και στο πώς θα γεμίσω το μουνί μου με κρέας!
Δημοσίευση σχολίου