Έχει πανσέληνο απόψε

Δεν υπάρχει λόγος να παραπονιέμαι, να αρχίζω πάλι τις ίδιες γκρίνιες. Το ξέρω ότι δεν μου έχεις δείξει κανένα σημάδι αδυναμίας - για την ακρίβεια η δύναμή σου με παραλύει.

Δεν θέλω να σου έχω καμία υποχρέωση, μα την αλήθεια. Και όχι, δε σου ζητάω τίποτα και να το ξέρεις, δε θέλω ούτε εσύ να αισθάνεσαι υποχρεωμένος.

Τίποτα δε μένει το ίδιο, κανείς άλλωστε δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Εσύ μπορείς να ισχυριστείς ότι πολύ θα ήθελες να μην σκέφτεσαι τέτοια πράγματα, αν μπορούσες, αν μπορούσες να αντικρούσεις τον εαυτό σου, έρμαιο των σκέψεων αυτών. Όχι. Αλήθεια, δεν χρειάζεται να το πολυσκέφτεσαι.

Τι θες? Τα χέρια μου? Να τα βλέπεις? Να σου χαϊδέψω το πρόσωπο... Μάλιστα. Όμορφα. Και τι άλλο θέλεις? Να σου πω ότι σε αγαπώ? Εσένα και μόνο εσένα? Στο λέω κάθε βράδυ που έρχεσαι απρόσκλητος (?) στα όνειρά μου. Και τώρα τελευταία με φιλάς κιόλας, σαν να το εννοείς, και είναι η αίσθηση τόσο όμορφη, τόσο τέλεια ερωτική που να το ξέρεις, θα έρθω μια μέρα και θα σε φιλήσω, έτσι στα καλά καθούμενα, πρέπει να ξέρω αν η αίσθηση στο όνειρο είναι αληθινή, γιατί αν είναι, θα καταλάβω γιατί σε αναζητώ παντού και μιλάω για σένα στο φεγγάρι.

Θέλω πολύ να σε αγγίξω, νομίζω ότι η ενέργεια θα μας παραλύσει αν ενωθούν τα χέρια μας. Θέλω να αγγίξω το πρόσωπό σου, να το λατρέψω με τα χέρια μου. Τα χέρια μου. Έχουν από χρόνια συνηθίσει να γίνονται μικρές γροθιές και σαν ακούν Rage against the machine να υψώνονται αγωνιστικά στον αέρα, έτσι για να δείξουν ότι (και καλά) δεν είναι έρμαιο κι αυτά μιας απόλυτα γκρίζας πραγματικότητας. Και καλά.

Θέλω να ανοίξω μια τεράστια τρύπα σε σένα, που θα έχει το μέγεθος της γροθιάς μου. Πως λένε τη γροθιά στα γαλλικά? Le coup de poing. Μάλιστα, οι Γάλλοι είναι ηλίθιοι. Μια τρύπα στο κορμί σου με το μέγεθος της γροθιάς μου, θα μάθω τα μέσα σου, θα φαίνονται όλα, ακόμα και τα «τίποτα» σου.

Ναι, το είπαμε, τίποτα δε μένει το ίδιο, και πάντα συμβαίνουν πράγματα διαφορετικά, μπορεί να μοιάζουν αλλά είναι διαφορετικά, και είναι αυτό. Και ήταν αυτό από πάντα. Δεν ήταν εδώ στο δωμάτιο αυτό, ήταν σε άλλο σπίτι, δεν ήταν Απρίλιος, ήταν Οκτώβριος και πιο πριν Μάιος, δεν υπήρχε καν διαφωνία και το σκηνικό κάθε φορά και αλλιώτικο. Δεν βάζω μέσα την μέρα που σε είδα στο αντίθετο ρεύμα, σταματημένο στο κόκκινο και έκλεψα την εικόνα σου για λίγα δευτερόλεπτα, αρκούσε αυτό να χοροπηδάω από την χαρά μου όλη μέρα. Μπορεί όμως και να φυσήξει ένας άνεμος και να τα πάρει όλα μακριά, και τα καλά και τα άσχημα, όλα τα υπαρκτά θα γίνουν ανύπαρκτα. Το είπαμε, τίποτα δε μένει το ίδιο.

Ακούω μακρινές κραυγές μέσα στην νύχτα, την ώρα που τα όνειρά σου με ξυπνούν με αυτή την βία της έκπληξης που ακολουθείται μαθηματικά από την ανυπόφορη αίσθηση της απώλειας. Είμαι σίγουρη ότι κάποιος έφαγε μια σφαίρα στην κοιλιά. Ακόμα και στη καρδιά. Δεν θα είναι δα και τίποτα πρωτότυπο.

Αν ξέρω που πάμε? Δεν έχω ιδέα και μα την αλήθεια, δεν θέλω να ξέρω. Κάτι μου λέει ότι δεν μας περιμένει το happy end στη γωνία. Όλα βγάζουν νόημα, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου, σωστά? Εγώ πάντως, όταν ρωτάω το φεγγάρι, του αναφέρω ρητά ότι, μόνο αν είναι να γίνει έτσι, τότε μόνο να γίνει και σε καμία άλλη περίπτωση. Μόνο αν είναι να έρθεις να μου χτυπήσεις την πόρτα και αν έρθεις μέσα να καθίσεις στον καναπέ μου, μόνο τότε θα σου γεμίσω το ποτήρι κρασί, και το δικό μου, θα ανάψω τσιγάρο και θα σε κοιτάω μόνο, δεν θα σε προσβάλω με καμία μου λέξη.

Και αν γύρεις και αποκοιμηθείς να ξέρεις θα μου λείψεις. Όπως μου λείπεις τώρα. Όπως τώρα θα ήθελα να σε χαζεύω αμίλητη στον καναπέ μου. Να γύρω κοντά σου δειλά, να καταργήσω τα έτη φωτός που μας χωρίζουν για να σμίξουν οι χρυσές – μωβ σφαίρες μας, να πάρει μυρωδιά η ενέργεια μου από την δική σου. Να γύρω κοντά σου δειλά, όχι από ντροπή, μα από ταπεινότητα. Στην υπέρλαμπρη εικόνα που μου προκαλείς, που με υποβάλεις σε μια ερωτική λάμψη τόσο απίστευτη, σχεδόν ονειρική. Να γιατί στο όνειρο φαίνονται όλα τόσο πραγματικά.

Ας κάνουμε μια συμφωνία: θα παραδεχτώ ότι είσαι πανέμορφος και εσύ θα μου πεις ότι δεν έχω γεράσει και τόσο πολύ πια. Ναι, ξέρω. Δεν υπάρχει λόγος να παραπονιέμαι. Είμαι ακόμα εγώ, και δεν είμαι κανένας άλλος. Πάντα θα είμαι εγώ, έτσι? Δεν ξέρω αν πάντα θα είσαι εσύ.

Πάρε τα χέρια μου. Θέλω να αγγίξω το πρόσωπό σου. Θέλω να σε αγγίξω. Θέλω να σε φιλήσω. Πρέπει να βρω την αλήθεια μας.

Αν όλα αυτά βγάζουν οποιουδήποτε είδους νόημα, αυτό το νόημα είναι υπεύθυνο για την φυλάκισή μου σε μια βάρβαρη και γκρίζα ζωή. Απλά τα πράγματα. Αν δεν κατάλαβες δεν πειράζει. Κάποια άλλη μέρα, μέρα που θα έρθει, θα καταφέρω να σου εξηγήσω το μέγεθος της κατά φαντασίαν αγάπης μου σε σένα. Κάποια άλλη μέρα.




Για όλα αυτά φταίνε αυτοί εδώ οι τύποι: