Είπε ο γιατρός...

'η μικρή μας ασθενής έχει ένα μικρό πρόβλημα ισορροπίας εκ γενετής'.

Εννοούσε 'Είναι ανισόρροπη'

Εγώ σκεφτόμουνα τα άτομα που θα γελούσαν πολύ αν εκείνη την στιγμή ήταν παρόντα σε αυτή τη δήλωση. Σχεδόν τον διέκοψα, λέγοντας, με γρήγορα αγχωμένα λόγια, ότι θα έπρεπε να είναι τώρα εδώ ο καλός μου, να επιβεβαιωθεί για τα δεινά που τραβάει όλον αυτόν το καιρό. Σίγουρα θα γελούσε. Ο καλός μου. Εγώ γέλασα. Και ο γιατρός. Με είχε βάλει με τα μάτια κλειστά και τα χέρια στην έκταση να κάνω επιτόπου σημειωτόν. Το αποτέλεσμα ήταν αρκούντως απογοητευτικό, σίγουρα μεθυσμένη θα περπατούσα καλύτερα. Και σκεφτόμουνα πότε ήταν η τελευταία φορά που μέθυσα - ήταν στην κοιλιά του δράκου, πάνω από το Καλό Αμπέλι, με εκείνο το Σεριφιώτικο κρασί που δεν καταλαβαίνεις πότε σε κουδουνιάζει. Ω, ήταν καλό μεθύσι εκείνο, θυμάμαι έλουσα έναν τύπο με ένα πιάτο σαρδέλες επειδή ήταν Ολυμπιακός και επειδή μου μιλούσε κοροιδευτικά, μάλλον γιατί είχα πιει πολύ και φαινόταν, αλλά όπως και να έχει, ηλίθια δεν είμαι ούτε μεθυσμένη, ούτε ξεμέθυστη. Τρελή είμαι πάντα. Και ανισόρροπη, όπως είπε και ο γιατρός.

Είπε ο γιατρός: 'Η μικρή μας είναι ειδική περίπτωση'

Εννοούσε 'Γιατί δε πάνε σε ψυχίατρο, και έρχονται σε ΩΡΙΛΑ?'

Εγώ σκεφτόμουνα ότι και αυτή η ατάκα θα ευχαριστούσε πολύ κόσμο, αλλά αυτή τη φορά κρατήθηκα και δεν είπα τίποτα. Κοιτάζω τον γιατρό, έχει μια θαυμάσια φάτσα, στρογγυλή, με τα γαλάζια πανέξυπνα μάτια του, την ηλικία του που του επιτρέπει να με βλέπει μικρή, τις έξυπνα τοποθετημένες του απόψεις, νιώθω μια ασφάλεια, αν και τα χάπια για τον ίλιγγο δεν ξέρω αν θα βοηθήσουν στο να ξεγίνω ειδική περίπτωση.

Είπε ο γιατρός 'Εχεις κάποιο ακουστικό τραύμα στο αριστερό αυτί. Έχεις υποβληθεί σε κάποιο πολύ μεγάλο ήχο?'

Απάντησα οτι πάω σε συναυλίες και ότι κάθομαι κοντά στα ηχεία, ειδικά να είναι Διάφανα Κρίνα. Ο καημένος ο γιατρός παρανόησε. Με ρώτησε επανειλημμένα 'τι?' και του είπα είναι ποιητές, και του είπα ότι πια δεν παίζουν και πόνεσα, αλλά ο γιατρός χαρούμενος που έμαθε κάτι νέο, το σημείωσε δίπλα στα αποτελέσματα των τεστ που μου έκανε. Μου είπε να του το θυμίζω όταν μιλάμε, ότι του είπα για τα Διάφανα Κρίνα. Σκέφτηκα κι εσύ γιατρέ μου είσαι περιπτωσάρα. Γαμώ. 'Σχετικά με το τραύμα, μήπως έχεις χτυπήσει ποτέ στο κεφάλι' Όχι από όσο θυμάμαι. Αλλά όλο και κάποια πτώση από την κούνια θα την έχω κάνει, ειδικά αν προσπαθούσα να περπατήσω σημειωτόν με τα μάτια κλειστά και τα χέρια στην έκταση. Επέμενα για τις συναυλίες και τις δυνατές μουσικές, αλλά ο γιατρός ήταν ανένδοτος. 'Μήπως πας για κυνήγι και κρατούσες το όπλο στον αριστερό σου ώμο, κλπ?' Μπουχαχα. Πολύ αστείο. 'Όχι'. Μήπως έχει σκάσει κανένας όλμος στα αριστερά σου? Το είπε πολύ σοβαρά. Δεν υπήρχε περιθώριο να γελάσω. Απάντησα απλά αρνητικά και τότε συνοφρυώθηκε προβληματισμένος. Η κουβέντα αυτή δεν οδηγούσε πουθενά. Το γυρίσαμε στον ίλιγγο. Χαπάκια. Για το αεροπλάνο. Για να μην παθαίνω τα φριχτά που παθαίνω, να μην περνάω αυτό το βασανιστήριο κάθε φορά.

Και για τέλος, ένα κερασάκι σε μια τούρτα.

Είπε ο γιατρός 'Έχεις πλούσιο εσωτερικό κόσμο'

Σκέφτηκα 'σε σκατά? ουου, γεμάτη'. Και μετά ρώτησε αν γράφω. Και θυμήθηκα ότι είχα καιρό.