Γύρω στα 500 χιλιόμετρα μακριά από την νεραϊδοχώρα μου, μεταμφιέζομαι σε απλή κοινή θνητή, μπαίνω σε ένα Internet Cafe και απλώνω λίγη από την αγωνία μου στην οθόνη... Θα πάω ακόμα πιο μακριά, θα φτάσω στο μαγικό προορισμό μου, σε ένα μακρινό ποτάμι, όπου βρίσκεται ένα μέρος ξακουστό για τις νεράιδες που μαζεύονται και χορεύουν καλοκαιρινούς, ξένοιαστους χορούς.
Περιμένω την στιγμή που θα φτάσω με υπέρμετρη αγωνία. Περιμένω αυτά που πάω να συναντήσω με περισσότερη... Αν μη τι άλλο, θα γεμίσει η καρδιά μου εικόνες και αισθήσεις, θα ανέβω ακόμα ένα σκαλοπάτι κοντύτερα στον ουρανό. Πάω να δω πιο καλά τον εαυτό μου, σε άλλο φόντο, με άλλη ματιά. Ότι κι αν δω θα το φωτογραφήσω με την δύναμη των αναμνήσεων και θα το φέρω πίσω κρυμμένο στα φτερά των ονείρων μου.
Δεν αναρωτιέμαι πια αν τα όνειρά μου θα πραγματοποιηθούν. Είναι ήδη πραγματικότητα. Ακόμα, όμως, αναρωτιέμαι για τις προσδοκίες μου...
Θα επιστρέψω.
3 σχόλια:
Πολύ μαγικά ακούγονται αυτά που λες.
Ποτάμι με νεράιδες που χορεύουν!
Θα θελα να ήμουν ο Πάνας κάπου κρυμμένος στις λόχμες...
Μα αυτό που περιγράφεις ακούγεται σαν ένα είδος μύησης.
Καλό δρόμο και καλή τύχη.
Η σκέψη μου μαζί σου...Έχω και �γω φτερά (αν και είμαι ένα Μιλιρίτμπι: φύλακας των ύμνων για τους Αβορίγινες της Αυστραλίας) που θέλουν να γεμίσουν αναμνήσεις...για να πάρουν αμπάριζα για τις δύσκολες μέρες -και νύχτες- του χειμώνα.
Η φύση είναι μαγική, αρκεί να μπορείς να αδράξεις την ημέρα (carpe diem)
γιορτάζαμε προχθές, του αγίου
...δεν είμαι καλά σήμερα, ξέρεις γιατί...θα μου περάσει...μου το είπες...είναι λιγάκι πιο εύκολο από την προηγούμενη φορά...νομίζω...αλλά δε ξέρω αν μπορείς να μετρήσεις τον πόνο.
Τη Δευτέρα φεύγω για Αίγινα...δε θα σε προλάβω.
Πάω να ξαναβρώ τη θάλασσα, μου είχε λείψει...Φτερωτά φιλιά ;-)
@ eryx-t: Σε όλα τα ποτάμια χορεύουν νεράιδες. Βέβαια κανείς δε μπορεί να τις δει, είναι επικίνδυνο, ο νους μας δεν αντέχει την γνώση που περιβάλει το ρυθμό τους. Δεν είδα καμία, αλλά ένιωσα ένα παράξενο τρικύμισμα στη καρδιά μου, σημάδι ότι άπλωσαν λίγο τα φτερά τους πάνω μου. Σίγουρα άξιζε τον κόπο, έχω επιστρέψει μεθυσμένη!
@ the girl downstairs: Κλείσε τα μάτια, άδειασε το μυαλό σου, αγνόησε οτιδήποτε δεν συνάδει με τις διακοπές σου (συμπεριλαμβανομένου κάθε δηλητηρίου όπως ο πόνος) κι άσε τα φτερά σου να σε οδηγήσουν εκεί που προστάζει η καρδιά σου. Θα συναντηθούμε σε κάποιο παραμύθι :)
Δημοσίευση σχολίου