17.7.05

Έχω πονοκέφαλο...

Αυτό που μου την δίνει πιο πολύ είναι ο πονοκέφαλος που έπεται όποιας σαββατιάτικης αλκοόλ-κατάνυξης. Έχω που έχω αυτή την καρακαταθλιψάρα (αρχής γενομένης της καταιγίδας που έφαγα στο κεφάλι την Πέμπτη και των δύο ατυχών -μη πω δυστυχών- συναντήσεων του ιδίου απογεύματος) με πήραν χτες το βράδυ με το ζόρι, σχεδόν σηκωτή να βγω.

Η καλή μου εξωγήινη φίλη, αφού μιλήσαμε το βραδάκι και της εξέθεσα λεπτομερώς τις θέσεις μου ("Θέλω να μείνω σπίτι", "το μόνο που έχω όρεξη τώρα είναι να λιώσω κοιτώντας το ταβάνι", κλπ) μου έκανε ντου λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

-Ετοιμάσου σε χρόνο dt και φύγαμε για το πάρτι.
-Ρε δε θέλω, τίποτα.
-Θα έρθεις.

Υπέκυψα, η αλήθεια είναι. Ετοιμάστηκα σε χρόνο dt, όπως μου ορίσανε και φορώντας μαζί με το λινό φορεματάκι μου την κατάθλιψη μου, φύγαμε.

Όμορφα ήταν, δεν λέω. Καλή φάση, συμπαθητική. Πάρτι σε μια υπέροχη αυλή, στην άκρη του κόσμου, κάπου στη Δροσιά. Φάτσες άγνωστες, όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, αλλά οκ. Η φίλη μου έφυγε πριν καλά-καλά περάσει μια ώρα από την ώρα που φτάσαμε. Εγώ πάλι, φτάνοντας στο πάρτι άφησα την κατάθλιψή μου στο αυτοκίνητο του φίλου της, και φορώντας ένα βλέμμα περιέργειας, είχα αρχίσει να αδειάζω με ταχείς ρυθμούς την κάβα του παλικαριού που έκανε το πάρτι. Έ, δε γινόταν να φύγω τόσο νωρίς, βγήκα που βγήκα, θα κάτσω να πιω και να δω τι περίεργο έχει να μου προσφέρει αυτή η βραδιά.

Όπως αποδείχτηκε, το μόνο παράξενο ήταν μια μείωση κατά 15 ευρώ του προϋπολογισμού μου, το οποίο εναπόθεσα με μαύρη καρδιά στο ταξί που με έφερνε ξημερώματα στα Εξάρχεια. Ας μη γκρινιάζω, ο στόχος πάλι επιτεύχθει, ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα την ώρα που το φως νικούσε, όπως πάντα, θριαμβευτικά το σκοτάδι.

Εκτός από τον απαίσιο πονοκέφαλο, που το κόβω να μου περνάει κατά την Τρίτη, δύο νέα ηθικά διδάγματα παίζουν με τα κουβαδάκια τους στις αμμουδιές του εγκεφάλου μου:
1. Ποτέ μα ποτέ δεν παίρνουν ταξί από την Δροσιά για Εξάρχεια 5 παρά 10 το πρωί. Με λίγη υπομονή θα το γλίτωνα το ξεζούμισμα.
2. Η κατάθλιψη είναι κάτι που μπορεί κανείς να αφήσει στο αμάξι, κρυμμένο μαζί με την αποσπώμενη πρόσοψη του ραδιοφώνου.

2 σχόλια:

φακίρης είπε...

ωχ, δηλαδή υπάρχουν νεράιδες στ'αλήθεια; με μαγικό ραβδάκι και ευχές και εξωγήινες φίλες, όπως στα παραμύθια;

μπορώ να κάνω μια ευχή; και τι γίνεται με τις ευχές που κάνουν οι νεράιδες; αυτές ποιός τις πραγματοποιεί; και αν ζητήσω να πραγματοποιηθεί η δική σου ευχή; μήπως οι νεράιδες είναι νεράιδες γιατί μπορούν να πραγματοποιήσουν τις δικές τους ευχές; και με το μαγικό ραβδάκι τους σου δείχνουν και σένα τον τρόπο;

γιατί μπορούν να δουν ότι η ζωή είναι ακριβώς τα συναισθήματα που ζεις και νιώθεις. η χαρά, η λύπη, ο θυμός, η αγάπη, ο έρωτας, η απογοήτευση, η πίκρα. γιατί το να πιάνεις πάτο είναι τόσο δυνατό όσο και το να πετάς στον ουρανό.

γιατί κάποιες στιγμές θέλεις απλά να χαθείς στον πόνο σου, να γιορτάσεις τη θλίψη, τη μελαγχολία που σου θυμίζει τι έζησες, τι δεν έζησες και τι θα αναζητήσεις να ζήσεις.

allocate your sentiment, and stick it in a box.
i've never been an extrovert, but i'm still breathing.

stuck inside the circumstances, lonely at the top.
i've always been an introvert
happily bleeding.
(placebo)


αλλά όχι για πολύ, ίσως για μια στιγμή μόνο, ίσως μόνο για να το συνειδητοποιήσεις. γιατί όλα είναι μέσα στο παιχνίδι και αν μπορείς να το δεις, μπορείς να κάνεις τα πάντα.

καλωσήρθες στη νεραϊδοχώρα σου..

τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα.
(ξύλινα σπαθιά)

neraida είπε...

Πολλά ερωτηματικά για μια απλή μικρή νεράιδα σαν κι εμένα να απαντήσει μονομιάς...

Απλά να σε βεβαιώσω ότι, ναι, υπάρχουν νεράιδες, ξωτικά, μάγοι και μάγισσες, πολυάριθμοι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας, κυρίως μεταμφιεσμένοι ως συνάδελφοι, φίλοι, συγγενείς, προϊστάμενοι, άγνωστοι στο δρόμο, και δε συμμαζεύεται...

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πάντως αυτό σχετικά με την διαδικασία πραγματοποίησης ευχών. Θα προτιμούσα να ισχυριστώ ότι όλα οφείλονται μόνο στο μαγικό ραβδάκι για όλους, αλλά αυτό δεν είναι αληθεια. Είναι όμως ψέματα;

Θα επανέλθω με μια πρέπουσα και ολοκληρωμένη απάντηση, όταν επιστρέψω στην νεραϊδοχώρα μου... Τώρα έχω πάρει τα βουνά, τα ποτάμια και ψάχνω τρόπους να χαθώ σέ νεραϊδένιους χωρούς.