Η κάθε μέρα να αποτελείται από προσδόκιμες ευκαιρίες, από ανάσες και χαρές – λεπτές φέτες ευτυχίας. Μουσική, χορό και κίνηση. Αλκοόλ, τσιγάρα και καφέδες. Φίλους και βόλτες με αυτοκίνητα στην παραλιακή, σε κάθε παραλιακή. Ελπίδες για το αύριο να κουβαλάει την εκπλήρωση των επιθυμιών, ευχές να είναι καλά αυτοί που αγαπάμε. Μια δόση αδρεναλίνης να ταρακουνήσει το ανεπιθύμητο βάλτωμα της καθημερινότητας. Ένα χαμόγελο και μια έξυπνη ατάκα από κάποιον άγνωστο στον δρόμο. Έμπνευση να πούμε την κατάλληλη κουβέντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτή τη κουβέντα που θα ανακουφίσει και εμάς και αυτόν που θα την ακούσει. Μουσική και τραγούδια να λιώσει τον πόνο μας. Μουσική και ρυθμό να κατακλύζει τη ψυχή μας. Ανθρώπους να νιώθουμε δίπλα τους ότι μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθερα – να μην αισθανόμαστε την ανάσα ως απαγορευμένη. Να πέσουν τα τείχη και τα κάστρα μας και να δούμε τον ουρανό όπως είναι πραγματικά, σκέτος γαλάζιος, γκρίζος, φωτεινός, αλλά πάντα τεράστιος όπως ο ορίζοντας. Να νιώσουμε άνθρωποι, να δώσουμε αγάπη, να κλείσουμε το μάτι στην ανυπόμονη φύση μας που πάντα τρέμει για την ώρα που περνά και δεν συμβαίνει το εξαιρετικό που αναπολούμε από πάντα. Η έκπληξη ότι αυτοί που νομίζαμε μικρούς ή μεγάλους, είναι το ίδιο άνθρωποι όπως εμείς, ότι τα ζώα ξέρουν να είναι ειλικρινά χαρούμενα όταν τα πλησιάζουμε με την χαρά μας. Να δώσουμε τα χέρια και να το εννοούμε, να δώσουμε και να πάρουμε αγκαλιές, να δώσουμε και να πάρουμε φιλιά. Και η καρδιά μας να χτυπάει, κανονικά και γρήγορα. Και να ξημερώσει άλλη μια μέρα που είμαστε χαρούμενοι που ζούμε, που βλέπουμε τον ήλιο να ξυπνάει και να φωτίζει κάθε τι εδώ κάτω, δίπλα μας. Να θυμόμαστε τους φίλους μας που έφυγαν και αυτούς που δεν έφυγαν αλλά δε τους μιλάμε πια. Να ζήσουμε.
