Το come back θα γίνει νύχτα που το φεγγάρι μπαίνει ήσυχα στην χάση του, νύχτα φθινοπώρου από τις ζεστές, αυτές που κουβεντιάζουν κάτι για καλοκαίρι, αυτό που έφυγε και την ανάμνηση της αναμονής αυτού που θα έρθει, μια ανάμνηση που θα δεσπόζει έναν ολόκληρο χειμώνα, έτσι να μην ξεχνιόμαστε, μας περιμένουν χιόνια και βροχές και από αυτά ένα μόνο κρατάω και ονειρεύομαι: τις καταιγίδες. Μόνο τότε μπορώ να δικαιολογήσω την έλλειψη του ήλιου, ή γίνεται χαμός ή αλλιώς θέλω καύσωνα και να μην κουνιέται φύλο.
Νομίζω ότι πήρα να κάνω κύκλους γύρω από γνώριμα μέρη, γωνίες που άφησα και έπιασαν σκόνη. Ήμουν κάπου αλλού και εδώ ταυτόχρονα, δίχως να με μετράω με τα κανονικά μέτρα και σταθμά, δίχως να με κατηγορώ για ακινησία και έλλειψη κίνησης-ζωής. Ήθελα λίγο να σκουριάσω, επιθύμησα το στάσιμο γιατί η σκόνη που μαζεύτηκε επάνω μου μου έδωσε μια άλλη θωριά, λίγο περίεργη, είδα τέλος πάντων τον εαυτό μου λίγο λιγότερο εγώ. Κάτι είναι και αυτό, έτσι για να αλλάζουμε εικόνες, γιατί καλός ο καθρέφτης αλλά τώρα τελευταία μου έλεγε πράγματα που με πονούσαν. Έτσι αποφάσισα να μην τον κοιτάζω.
Χάνοντας την εικόνα μου έχασα όλη την ροή της ιστορίας - ξαφνικά κοίταξα σήμερα, μια μικρή ματιά, φευγαλέα, και είδα πόσο πολύ η σκόνη της ακινησίας με μετέτρεπε σε κάτι που δεν έχει όλη την ποσότητα του εγώ μου που χρειάζεται για να προσεγγίσουμε την αλήθεια μου (ναι, αυτό το κείμενο μιλάει ξεδιαντροπα για μένα). Έχω αλήθεια. Αλλιώς δε θα μου έλειπε τόσο καιρό που της γύρισα την πλάτη.
Και απόψε ήταν η μεγάλη νύχτα του come back. Με εξάρες γιατί γουστάρω να κερδίσω το παιχνίδι διπλό.
