When you try your best but you don't succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can't sleep
Stuck in reverse
And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone but it goes to waste
could it be worse?
Lights will guide you home
and ignite your bones
And I will try to fix you
High up above or down below
when you're too in love to let it go
but If you never try you'll never know
Just what your worth
Lights will guide you home
and ignite your bones
And I will try to fix you
Tears streaming down your face
When you lose something you cannot replace
Tears streaming down your face and I
Tears streaming down your face
I promise you I will learn from my mistakes
Tears stream down your face and I
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
Fix You - Coldplay
22.2.07
Περί επισκευής
Εκεί που αμέριμνα "εργάζομαι" στην πολύ (μπλιααααχχχχχ) ενδιαφέρουσα εργασία μου, ακούω ένα κομμάτι που αντιτίθεται πολύ στο σκοτωμένο έρωτα της 14ης Φεβρουαρίου, καθώς και σε αυτόν της 19ης Φεβρουαρίου (ερώτηση: τι τα έχετε τα κινητά αφού δεν τα χρησιμοποιείτε???) (ερώτηση νο2: σε πόσα χτυπήματα το κλείνεις και αφήνεις μια περήφανη αναπάντητη???) και μιλάει για επισκευές... Fix you ή αλλιώς, θα σε φτιάξω εγώ, όσο απειλητικό και αν ακούγεται. Γιατί και εσύ με έχεις φτιάξει και γενικά έχω φτιαχτεί για μανούρες και καβγάδες... Τώρα, θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο, το φως τι σχέση έχει με όλα αυτά? Και ο σκοτωμένος έρωτας? Είναι το γαμώτο του κακού timing - γιατί με ξύπνησες πάνω που είχα βυθιστεί στο υπέροχό μου κόμμα - τι σχέση μπορεί να έχω με κάποιον που το αρέσει η Παπαρίζου (for Christ's shake!!!) - γιατί είσαι συνέχεια κροκοδειλιασμένος? - μη με παίρνεις τηλέφωνο αν δεν ξέρεις τι θέλεις να μου πεις και τι θέλεις να ακούσεις - τι γυρεύω εγώ εδώ - πότε θα έρθει το καλοκαίρι να πάω διακοπές γυφτάκι στα κουφονήσια, ξυπόλητη όλη μέρα μόνο με το μαγιώ και την αλμύρα στα μαλλιά μου - έχει έρθει η άνοιξη - θα πάω στην Ολλανδία - βλέπω πάλι παράξενα όνειρα και το θέμα τελικά είναι ποιος άφησε την πόρτα ανοιχτή και πότε επιτέλους κάποιος θα έρθει με τα κατάλληλα εργαλεία για αυτή την επισκευή?
14.2.07
12.2.07
Kανονικότητες
Μπορεί μέσα σε ένα κανονικό βράδυ παρασκευής να γυρίσει ο κόσμος τούμπα και ανάποδα. Μπορεί κανείς να ανταλλάξει πολύ βαριά λόγια με έναν φίλο-αδερφό, τόσο βαριά που να πονάνε για χρόνια, κι έπειτα να φιλοξενήσει κάποιο παιδικό έρωτα, που πρόσφατα ξαναβρέθηκε στο δρόμο του, άγνωστο πως, άγνωστο γιατί, άγνωστος επίσης, ο τρόπος εισβολής στη καρδιά σκέψεων που είχαν πάψει να υφίστανται από καιρό.
Ναι, έχει γυρίσει ο κόσμος τούμπα και ανάποδα. Ναι, πονάω ακόμα πιο πολύ. Ναι, σχεδίασα στο μέτωπό μου μια πεντάλφα, έβαλα ένα μαύρο μακρύ φόρεμα και άφησα τα μαλλιά μου λυτά και βγήκα στο δρόμο το Σάββατο το βράδυ. Τριγύριζα στους φωτεινούς δρόμους του κέντρου, στους σταθμούς του μετρό, περιφέροντας επιδεικτικά μια θυμωμένη και λυπημένη φάτσα και τρόμαζα το κόσμο που δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι απόκριες. Ή που φοβάται να αντιληφθεί ότι υπάρχουν θλιμμένες νεράιδες, χρόνια βουτηγμένες στο πόνο, σε ένα πόνο που ταξιδεύει από το πουθενά και έρχεται θριαμβευτικά να κατοικήσει στη ψυχή.
Μέσα σε μία Παρασκευή βράδυ, σε μια θλιβερή πριβέ γιορτή σε ένα λόφο αντιμέτωπη με τον βοριά, τα σκληρά σύννεφα και τις απειλητικές ψιχάλες, σε μια βόλτα μαύρη, σε ένα ηλίθιο μασκέ πάρτυ που βρέθηκα με το ζόρι, σε μια Κυριακή γεμάτη ελπίδες, φόβους, απώλεια, στενοχώρια, βροχή και υγρασία, χάθηκα και ξαναβρέθηκα εκεί ακριβώς που είχα σταματήσει, στο υπέροχο πουθενά μου, υπάρχοντας με τον ίδιο τρόπο που ανασαίνω πάντα, με τη καρδιά να τρέχει σε σκέψεις μακρινές και ύστερα να έρχεται τρέχοντας να κρυφτεί στη σιγουριά του μυαλού, ο ορθολογισμός είναι το μόνο που με κρατάει πια.
Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα ένιωθα τέτοια χαρά που ζω αυτή την ηλίθια ζωή, αυτή την φρικτή ρουτίνα και την απελπιστική καθημερινότητα. Ανακούφιση, ειδικά τώρα που έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και τούμπα και δε μπορώ να διαχειριστώ καμία κατάσταση. Δεν ξέρω πόσοι καημοί με αναζητούν ακόμα, μου φαίνεται ότι είναι αρκετοί, καιροφυλακτούν προσπαθώντας να βρουν την κατάλληλη πρόφαση να δείξουν τα χαλασμένα δόντια τους και το αναπόφευκτο για μένα, σχέδιό τους.
Το τελευταίο σ’ αγαπώ θα πάει στον μεγάλο μου έρωτα, αυτόν που έχει χαθεί πολλά χρόνια τώρα, όπως και το πρώτο. Σκέφτομαι αυτό, νιώθω σαν να μην έχει περάσει ούτε στιγμή από την πρώτη φορά που ένιωσα το σκίρτημα στην καρδιά μου, άγνωστο πως κι ας έχουν περάσει χρόνια, και μια φωνή μου ψιθυρίζει ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και άλλα δεν αλλοιώνονται ποτέ και φυσικά, ο έρωτας είναι ένας, ο ύστατος παράνομος, που λέει κι ο Τομ Ρόμπινς, και δε σε ρωτάει ούτε και δίνει σημασία στον επικείμενο θάνατο ένα θλιβερό πρωί σε μια λάθος στροφή, στην εκπλήρωση ή στην αμοιβαιότητα των συναισθημάτων. Κατά κανόνα, οι μεγάλοι έρωτες κρύβουν τους πιο μεγάλους πόνους, άγνωστο γιατί, και άσχετο αν είναι εκπληρωμένοι ή αμοιβαίοι.
Ο ίδιος ορθολογισμός που με σώζει, με καταστρέφει απαιτώντας απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως: πως μπορεί να μην εξασθενεί το αρχικό συναίσθημα μετά από τόσα χρόνια, μετά από τον θάνατο? Πως μπορεί να έρχεται στη ζωή μου ξαφνικά ο πρώτος μου παιδικός έρωτας, ο προ εικοσαετίας, και να ερωτοτροπεί ξεδιάντροπα με την εύθραυστη κι ετοιμόρροπη ευαισθησία μου? Τι θέλει από τη ζωή μου, όταν την ίδια στιγμή έρχεται να με βρει και αμέσως με ακυρώνει γειώνοντας κάθε ελπίδα ότι αυτές οι όμορφες στιγμές μπορούν να εξελιχθούν και να ακολουθήσουν μια πορεία? Τι γυρεύω εγώ μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό? Γιατί με φοβάται? Επειδή μιλάω συνέχεια για νεράιδες και δε πιστεύω στο θεό του? Τι μου διαφεύγει? Τι κάνω λάθος? Τι θέλω να γίνει? Τι θα γίνει? Τι θα κάνω? Πόσα ερωτηματικά χωράνε σε μια λευκή σελίδα? Θέλω απαντήσεις? Κι αν ναι, τι ύφος θέλω αυτές να έχουν? Ήρθε πράγματι να με δει μετά από ενάμιση μήνα? Ήταν πράγματι αυτός που του μαγείρεψα, που τα ήπιαμε, που είδαμε μαζί ταινία και μου έδωσε το χέρι του να το χαϊδέψω? Μήπως ήταν όλα μια ψευδαίσθηση? Και ήρθε όντως να δει εμένα, ή απλά έτυχε γιατί συνέτρεχαν άλλοι και προφανώς ηλίθιοι λόγοι που το έφεραν στην γειτονιά μου? Με σκέφτεται? Θα τον ξαναδώ? Φταίνε τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν? Φταίει ότι δεν πιστεύει πια στον έρωτα? Φταίει που δεν είμαι ικανή να αφήσω αχαλίνωτη την επιθυμία μου και να τρέξω να τον βρω? Μα, αν ήθελε δεν θα ήταν εδώ, κοντά μου χωρίς αμφιβολίες, συμβάσεις και απωθημένα?
Ναι, έχει γυρίσει ο κόσμος τούμπα και ανάποδα. Ναι, πονάω ακόμα πιο πολύ. Ναι, σχεδίασα στο μέτωπό μου μια πεντάλφα, έβαλα ένα μαύρο μακρύ φόρεμα και άφησα τα μαλλιά μου λυτά και βγήκα στο δρόμο το Σάββατο το βράδυ. Τριγύριζα στους φωτεινούς δρόμους του κέντρου, στους σταθμούς του μετρό, περιφέροντας επιδεικτικά μια θυμωμένη και λυπημένη φάτσα και τρόμαζα το κόσμο που δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι απόκριες. Ή που φοβάται να αντιληφθεί ότι υπάρχουν θλιμμένες νεράιδες, χρόνια βουτηγμένες στο πόνο, σε ένα πόνο που ταξιδεύει από το πουθενά και έρχεται θριαμβευτικά να κατοικήσει στη ψυχή.
Μέσα σε μία Παρασκευή βράδυ, σε μια θλιβερή πριβέ γιορτή σε ένα λόφο αντιμέτωπη με τον βοριά, τα σκληρά σύννεφα και τις απειλητικές ψιχάλες, σε μια βόλτα μαύρη, σε ένα ηλίθιο μασκέ πάρτυ που βρέθηκα με το ζόρι, σε μια Κυριακή γεμάτη ελπίδες, φόβους, απώλεια, στενοχώρια, βροχή και υγρασία, χάθηκα και ξαναβρέθηκα εκεί ακριβώς που είχα σταματήσει, στο υπέροχο πουθενά μου, υπάρχοντας με τον ίδιο τρόπο που ανασαίνω πάντα, με τη καρδιά να τρέχει σε σκέψεις μακρινές και ύστερα να έρχεται τρέχοντας να κρυφτεί στη σιγουριά του μυαλού, ο ορθολογισμός είναι το μόνο που με κρατάει πια.
Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα ένιωθα τέτοια χαρά που ζω αυτή την ηλίθια ζωή, αυτή την φρικτή ρουτίνα και την απελπιστική καθημερινότητα. Ανακούφιση, ειδικά τώρα που έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και τούμπα και δε μπορώ να διαχειριστώ καμία κατάσταση. Δεν ξέρω πόσοι καημοί με αναζητούν ακόμα, μου φαίνεται ότι είναι αρκετοί, καιροφυλακτούν προσπαθώντας να βρουν την κατάλληλη πρόφαση να δείξουν τα χαλασμένα δόντια τους και το αναπόφευκτο για μένα, σχέδιό τους.
Το τελευταίο σ’ αγαπώ θα πάει στον μεγάλο μου έρωτα, αυτόν που έχει χαθεί πολλά χρόνια τώρα, όπως και το πρώτο. Σκέφτομαι αυτό, νιώθω σαν να μην έχει περάσει ούτε στιγμή από την πρώτη φορά που ένιωσα το σκίρτημα στην καρδιά μου, άγνωστο πως κι ας έχουν περάσει χρόνια, και μια φωνή μου ψιθυρίζει ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και άλλα δεν αλλοιώνονται ποτέ και φυσικά, ο έρωτας είναι ένας, ο ύστατος παράνομος, που λέει κι ο Τομ Ρόμπινς, και δε σε ρωτάει ούτε και δίνει σημασία στον επικείμενο θάνατο ένα θλιβερό πρωί σε μια λάθος στροφή, στην εκπλήρωση ή στην αμοιβαιότητα των συναισθημάτων. Κατά κανόνα, οι μεγάλοι έρωτες κρύβουν τους πιο μεγάλους πόνους, άγνωστο γιατί, και άσχετο αν είναι εκπληρωμένοι ή αμοιβαίοι.
Ο ίδιος ορθολογισμός που με σώζει, με καταστρέφει απαιτώντας απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως: πως μπορεί να μην εξασθενεί το αρχικό συναίσθημα μετά από τόσα χρόνια, μετά από τον θάνατο? Πως μπορεί να έρχεται στη ζωή μου ξαφνικά ο πρώτος μου παιδικός έρωτας, ο προ εικοσαετίας, και να ερωτοτροπεί ξεδιάντροπα με την εύθραυστη κι ετοιμόρροπη ευαισθησία μου? Τι θέλει από τη ζωή μου, όταν την ίδια στιγμή έρχεται να με βρει και αμέσως με ακυρώνει γειώνοντας κάθε ελπίδα ότι αυτές οι όμορφες στιγμές μπορούν να εξελιχθούν και να ακολουθήσουν μια πορεία? Τι γυρεύω εγώ μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό? Γιατί με φοβάται? Επειδή μιλάω συνέχεια για νεράιδες και δε πιστεύω στο θεό του? Τι μου διαφεύγει? Τι κάνω λάθος? Τι θέλω να γίνει? Τι θα γίνει? Τι θα κάνω? Πόσα ερωτηματικά χωράνε σε μια λευκή σελίδα? Θέλω απαντήσεις? Κι αν ναι, τι ύφος θέλω αυτές να έχουν? Ήρθε πράγματι να με δει μετά από ενάμιση μήνα? Ήταν πράγματι αυτός που του μαγείρεψα, που τα ήπιαμε, που είδαμε μαζί ταινία και μου έδωσε το χέρι του να το χαϊδέψω? Μήπως ήταν όλα μια ψευδαίσθηση? Και ήρθε όντως να δει εμένα, ή απλά έτυχε γιατί συνέτρεχαν άλλοι και προφανώς ηλίθιοι λόγοι που το έφεραν στην γειτονιά μου? Με σκέφτεται? Θα τον ξαναδώ? Φταίνε τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν? Φταίει ότι δεν πιστεύει πια στον έρωτα? Φταίει που δεν είμαι ικανή να αφήσω αχαλίνωτη την επιθυμία μου και να τρέξω να τον βρω? Μα, αν ήθελε δεν θα ήταν εδώ, κοντά μου χωρίς αμφιβολίες, συμβάσεις και απωθημένα?
Ότι είναι να γίνει θα γίνει
και δε θα γλιτώσει κανείς.
και δε θα γλιτώσει κανείς.
9.2.07
ΚΠΚΚΠ...
means:
Κανένας
Πούστης
Και
Καμία
Πουτάνα
Μπορείτε να πάτε να ψοφήσετε κάπου παραπέρα αγαπητοί μου κανίβαλοι. Δεν έχω καμία όρεξη να εξηγώ τα ίδια και τα ίδια... Χίλιες φορές να ψοφήσω μόνη μου παρά να ανέχομαι ανθρώπους που θέλουν μόνο να επιβεβαιώσουν τον ηλίθιο εγωισμό τους και δε μου φέρονται καλά και ξηγημένα όπως τους φέρομαι.
Κανένας
Πούστης
Και
Καμία
Πουτάνα
Μπορείτε να πάτε να ψοφήσετε κάπου παραπέρα αγαπητοί μου κανίβαλοι. Δεν έχω καμία όρεξη να εξηγώ τα ίδια και τα ίδια... Χίλιες φορές να ψοφήσω μόνη μου παρά να ανέχομαι ανθρώπους που θέλουν μόνο να επιβεβαιώσουν τον ηλίθιο εγωισμό τους και δε μου φέρονται καλά και ξηγημένα όπως τους φέρομαι.
I'm disinclined to acquiesce to your request.
Means "NO".
Means "NO".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)