Συνειδητοποιώντας πως κάθε βήμα που έκανα στη ζωή μου ήταν μια επαφή με τη φρίκη του Καινούργιου, πως κάθε καινούργιο άτομο που γνώριζα ήταν ένα νέο, ζωντανό απόσπασμα του Αγνώστου, που κάθε μέρα έβαζα πάνω στο τραπέζι μου, για να το μελετήσω τρομαγμένος - αποφάσισα να απέχω από τα πάντα, να μην αποσκοπώ σε τίποτα, να μειώσω τη δράση στο μίνιμουμ, να κρυφτώ, όσο αυτό μου είναι δυνατό, για να μη με βρουν οι άνθρωποι και τα γεγονότα, και να καλλιεργήσω αυτή την αποχή και να σπρώξω την παραίτηση στα έσχατα άκρα της. Τόσο πολύ με τρομάζει και με βασανίζει η ζωή.
Το βιβλίο της ανησυχίας - Φερνάντο Πεσσόα
edited 23/11/2008: Ένα χρόνο μετά, είμαι σίγουρη ότι η απομόνωση δε δουλεύει. Παραμένει όμως ένα υπέροχο καταφύγιο. Η ζωή είναι κάπου εκεί έξω, αλλά τι νόημα έχει αν δεν έχεις όρεξη? Κάποτε είχα φάει καλύτερο φλας, προτιμούσα να έχω κατάθλιψη και βαρεμάρα έξω από το σπίτι. Φυσικά, ούτε αυτό δούλεψε, αλλά δε βαριέσαι, τότε είχα περισσότερη κοινωνική ζωή.
