Καμία σχέση θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο. Δεν είναι αυτό που έχει σημασία, σημασία έχει να μπορείς να κοιτάς κάθε κατάσταση ανάποδα, σαν να τη βλέπεις μέσα από τον καθρέφτη και εκεί μπορεί να συμβούν δύο πράγματα: ή θα έχει πλάκα, που είναι άλλωστε ο σκοπός όλης της σκέψης, ή θα είναι γεμάτο φαντάσματα. Και δε μιλάω για τα αγαπημένα μου μοβ φαντασματάκια, και ειδικά αυτό που με αγκαλιάζει όλη την ώρα και με αγαπάει ενώ εγώ το παίζω ορθολογίστρια και λέω δεν υπάρχουν φαντάσματα, μόνο αυτά που βλέπεις τα ηλίθια πρωινά που ξυπνάς να πας για δουλειά. (Και ήρθε η ώρα να αντιγράψω λίγο από την Μούσα μου) Έτσι κι αλλιώς είμαστε ένας υπερ-πληθυσμός κουράδων, που πλέουμε ανέμελα στο κανάλι της ζωής (αυτό μου θυμίζει το mainstreaming, αλλά επίσης είναι μια άλλη ιστορία και μάλιστα βαρετή). Σκατούλες ή καλύτερα κουράδες που αντιμετωπίζουν τις άλλες κουράδες σαν να είναι κουράδες ενώ το παίζουν ανώτερες κουράδες. Γαμώ. Αυτή είναι διατύπωση, όχι μαλακίες...
Επίσης, θέλω να ενημερώσω γενικά τον κόσμο ότι την έχω δει κουράδα με τάση πολυτέλειας, κι εκτός του καπνού μου καπνίζω και Davidoff μαύρα, γιατί είναι και πολύ γκλαμουριά, να πούμε, και την έχω δει κι εγώ κάπως και πρέπει να βρω τρόπους να εξηγήσω τα ψυχωτικά όνειρά μου και να μου περάσουν οι τύψεις που κατέστρεψα τις διακοπές ενός potential γκόμενου, ο οποίος όχι μόνο δε πέρασε το τεστ (ακούσιο και μάρτυς μου ο θεός που δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν ασχολείται μαζί μας) αλλά με ξενέρωσε δις, όταν τα γυμνάσια τα πήρε κατάκαρδα και με έκραξε με υπερβολικά μεγάλα ΚΡΑ... Το άξιζα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Και μην αρχίσω να μιλάω για το καλοκαίρι που τελείωσε και τη μέρα που μικραίνει, τα λινά που δε φοράω και που δεν είμαι μονίμως ξυπόλητη σαν γυφτάκι με κατάμαυρες πατούσες....
Σημασία έχει ότι τίποτα δεν έχει σημασία από αυτά που σκέφτομαι, ως κουραδίτσα που ξύνεται μπροστά από ένα εταιρικό laptop σε ένα νορμάλ ξενοδοχείο, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, έχοντας βουτήξει και τιμήσει 2 μπουκάλια κρασί (ένα λευκό κι ένα κόκκινο) περιμένοντας να πάει με τις υπόλοιπες κουραδίτσες για το επίσημο (my ass) social dinner….
Update (ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια γουλιά λευκό κρασί μετά) Το καλό με μένα είναι ότι όταν πίνω και γίνομαι «καλά» δε φαίνομαι διαφορετική από ότι όταν δεν έχω πιει, αλλά είμαι σαφώς χαρούμενη, το οποίο είναι σούπερ, αλλά το κακό είναι ότι η κοινωνικότητά μου μηδενίζεται, με αποτέλεσμα αν δε γουστάρω κάποιος να μου μιλήσει, καλύτερα να μη μου μιλήσει γιατί και το bitchy το έχω εξίσου καλά με τα της νεράιδας. Το πρόβλημά μου είναι ότι σε λίγη ώρα πρέπει να πάω για φαγητό με όλους αυτούς τους περίεργους/ες τύπους/ες που δεν με νοιάζει κι ιδιαίτερα ποιοι είναι ή τι κάνουν.... και πρέπει να είμαι ευγενική (....) χαμογελαστή (...) ευπροσήγορη (???!!!!) κλπ. Με λίγα λόγια, νομίζω ότι θα είχα μια αρτιότατη καριέρα ως ηθοποιός αφού τα καταφέρνω καλά στο να δείχνω άλλα από αυτά που νιώθω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ενώ ως φυσιολογικός άνθρωπος, δηλαδή εκτός δουλειάς, αν είμαι μανουριασμένη το δείχνω εξίσου καλά όσο και όταν είμαι και χαρούμενη (πιωμένη ή όχι). Αυτά.
Update #2: Δε το γλιτώνω το αλκοολίκι... Δεν έγινα αλκοολική όταν δούλευα σε μπαρ και θα γίνω τώρα, που έχω μια πολύ αξιοζήλευτη εργασία....
Update #3(μια βόλτα, ένα social dinner και ακόμα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, αργότερα): We ‘re the bad eggs, the really bad eggs, drink up me hearties YO HO!!!!
NOW BRING ME THAT HORIZON
