Αγωνία παρασκευής και σαββάτου

1
(πρωινό παρασκευής)
Τα μπάσταρδα γραπτά μου που ταξιδεύουν από προσευχές σε καλημέρες
από παρακλήσεις σε φοβέρες
λιώνουν τις νύχτες ό,τι έχει απομείνει από τα τσιγάρα μου
και το ποτό της λήθης που δε στερεύει στο ποτήρι.
Το ποτήρι γίνομαι εγώ
τότε σηκώνω το μολύβι
και η ανησυχία μου βήχει ξερνώντας
σάπιες λέξεις.

Τρέμε ψυχή, δε τη γλιτώνεις τώρα.


2
(παρασκευής συνέχεια - απόγευμα)
Ξενιτεμένες είναι οι αλήθειες μου
πίσω από όρη συμπόνιας
εκεί που κοιμούνται οι ουρανοί
και η οικειότητα μοιάζει μαραμένη.

Ένα ουράνιο τόξο προσμένω
κάποιο σταυροδρόμι να γυαλίζει απαλά
ίσως ένα μικρό δρομάκι προς κάθε τι ξενιτεμένο.

Με τα ψέματα δε τα πήγα ποτέ καλά
χιμούν στο λογικό μου
κατασπαράζοντας κάθε ελπίδα.

Η αναμονή κομπάζει επιτυχώς
μοιάζει ότι όλα θα αλλάζουν
σε κάθε νοερό ψεύτικο σκαλί.

Ο έρωτας πλάι στο ψέμα να μη ζήσει.


3
(απόγευμα σαββάτου)
Το τρίξιμο των ωρών
είναι στην σκεπή του απογεύματος
καυτές ανάσες καλοκαιριού
καθώς βγάζουμε από τα ντουλάπια τις αναμνήσεις
για μια σύντομη βόλτα στο πάρκο.
Κάπου ένα μικρό σύννεφο χάνει τον χειμώνα.
Έρχεται και ακουμπά πάνω στην πιο βαριά ανάμνηση.
Έρχεται μετά σπίτι
και μένουν για πάντα μαζί
το παρελθόν και ο χειμώνας σε άχρωμους περιπάτους
περιστοιχισμένους από το καυτό καλοκαίρι των επιθυμιών
σε λυπημένες δόσεις.

Δε μπόρεσα ποτέ να κάνω σωστά τους λογαριασμούς
τα όρια των εποχών, τα όρια των αναμνήσεων
μπερδεύονται με τις υψηλές θερμοκρασίες
και ξεκινούν να ταξιδεύουν στις σιωπές μου.

Ίσως η θάλασσα να ξέρει το μυστικό
ίσως το βρω και το κρατήσω ως άλλη μία ανάμνηση
ίσως τότε τα όρια γίνουν διακριτά
και όλα να βρουν τη σωστή θέση να ακουμπήσουν.

Οι ώρες που ζεσταίνονται καθώς περνούν
δε θυσιάζονται σε καμία δικαιολογία
ξεθυμαίνουν μόνο και πηγαίνουν από κει που ήρθαν –
στο πουθενά και στο παντού.

Λυγίζω από όλες αυτές τις σκέψεις
οι καταστάσεις με εγκλωβίζουν
σε ερεβώδη ζεστές στιγμές
μαύρες σαν την άγνοια
και καυτές σαν την ανάσα της κόλασης.

Ποιος άνθρωπος έχει διαβεί αυτό το κατώφλι των συνειρμών?
Ποιος μπορεί με σιγουριά να ισχυριστεί ότι υπάρχει δρόμος επιστροφής?
Οι δύο τελείες της αρχής και του τέλους
ενώνονται σε κάθε στιγμιότυπο του κύκλου
διασχίζοντάς τον πάντα συναντάται μια αρχή
που είναι τέλος.

Μακάρι να μπορούσα να πω την αρχή
και να μην είναι το τέλος της.

Παρόλα αυτά, για τίποτα δε θα μετανιώσω.

Ποιητική διαταραχή

Σημαίνω την νιότη και ανοίγω τη σιωπή
στα όνειρα που φεύγουν διακριτικά
στο σκίρτημα που έμοιαζε μόνο το παιδιών
και χτυπάει τις πόρτες σαν αναποφάσιστος αέρας δυνατός

Ακόμα ένα σάπιο καλοκαίρι ιδεών
πρωτοστατείς σαν υπέροχο μηδέν
που φωτίζει μόνο την οργή μου.

Θέλω να δω πόσο μακριά θα φτάσεις
πότε θα αγγίξουν τα δάκτυλά σου εκείνο το θεό
που θαρρείς πάντα σε ξεπερνά

Χωρίς μελωδίες χωρίς χρώματα
μόνο υπομονή και μιασμένα χάδια
τόσο ερωτικά που πονάνε
τόσο επίμονα σαν την επαναληπτική πανσέληνο
και κάτι φοβερές ανακαλύψεις
ότι μάλλον κάπου αλλού αυτός ο έρωτας
θα αναπαυόταν καλύτερα.

Νιότη και σιωπή
σαν μεγαλώσω θα σας μοιάσω
θα γίνουμε το ίδιο ανυπόμονο καλοκαιρινό αεράκι
εσύ και εγώ
θα δίνουμε στα σύννεφα την κίνηση που τους λείπει
Θα φτάσουν πάνω από χώρες μαγικές για να κατανοήσουν
την μεταμόρφωση του νερού

Υγρέ μου εαυτέ μη με αφήνεις να μιλάω
θέλω να νιώσω με όλη τη ψυχή μου
μόνο το άγγιγμα
και την τρέλα κατακλυσμιαία
να κάνει απόβαση σε αυτό που ο κόσμος λέει για μυαλό μου
αν ο κόσμος ξέρει και αν τελικά τον πιστεύω.

-

Μέσα μου κοχλάζει μια ποιήτρια
δεν τη ακούω
σημασία καμία δε θα δώσω
δεν είμαι εγώ άξια να ενώσω ποιητικά σκιρτήματα
με το μελάνι και το χαρτί

Έχω ταλέντο μόνο να ζωγραφίζω με παράταιρες λέξεις
ανόητα και ασήμαντα κομμάτια προτάσεων –
κανείς δε θα βρει τη λύτρωση από αυτά

Έτσι κι αλλιώς όλοι υποφέρουμε
και κανείς δε πίστεψε ποτέ ότι θα σωθεί

Ακόμα και οι ρομαντικοί θα αργοπεθαίνουν
στο πιο ακριβοθώρητο παραμύθι τους
όσο γλυκά και αν χαράζει η πένα τις λευκές σελίδες
πριγκίπισσες και καλοί μάγοι δε θα φανερωθούν ποτέ.

Δε ξέρουμε να χάνουμε
δε μάθαμε ποτέ να αγαπάμε
και ούτε χαιρόμαστε το ξημέρωμα
μόνο δακρύζουμε τα δειλινά
γιατί πενθούμε από γεννησιμιού μας.

Που είναι οι δρόμοι που υποσχέθηκαν ότι θα είναι ανοικτοί?
σε ποιο μικρό κομμάτι μας υπάρχει η υπόσχεση ότι
τουλάχιστον ένα όνειρο θα γίνει αυτό που λέμε ζωή?

Υπάρχουμε για μετράμε πληγές και όχι μακρόσυρτα

Θέλω να παραβγούμε σε ανόητες προτάσεις
Αν φτάσεις στην πιο παρανοϊκή νύξη πριν από μένα
και σκύψεις να με φιλήσεις
θα σου χαρίσω κάθε στάλα ηδονής που δημιουργεί το κορμί μου.

Μπορώ να σκαρώσω του κόσμου τις ερωτικές περιπλανήσεις για σένα
αν με σώσεις από την νίκη.

Δε θέλω να καταλάβω τίποτα.

Ας βρει κάποιος άλλος το κρυμμένο νόημα
κι ας το καταπιεί για πάρτη του.

Αλλά ας βρεθεί ένα χέρι να διαθέτει ένα χάδι
ας υπάρξει μια αγκαλιά χωρίς απαιτήσεις και περιστροφές.

Πρέπει να μπούμε κατευθείαν στο θέμα
αν δε θέλουμε να χάσουμε τον ευνοϊκό αέρα.
Υπάρχει μια θάλασσα εκεί έξω και
κρατάει στα σπλάχνα της όλα τα ταξίδια μας.

Ναι, θέλω κοινό για να αρχίσω να μιλάω
αλλιώς πόσο φοβάμαι τις λέξεις που καταπίνει η σιωπή
και οι γκρίζοι τοίχοι.

Μια πορτοκαλί βραδιά θέλω να με αφουγκραστεί
κι ένα χάος
μια χαρμόσυνη και μια λυπητερή ματιά
υποσχέσεις ζευγαρώματος
αλκοόλ –
αυτά φτάνουν για να γίνω φωτεινή.

Κατακτήσεις και πολέμους δε χρειάζεται κανείς

Έτσι όπως κινούνται οι καταστάσεις
η βία δεν έχει θέση εδώ

Αλίμονο αν τα ιδρωμένα όνειρα βγαίναν αληθινά
ποια προσοχή θα έφτανε να τα τιθασεύσει?
και ποιος θεός να τους χαρίσει υπόσταση στους πραγματικούς δρόμους?
Αν γίνονταν πραγματικά θα έπρεπε να πεθάνουν
Η ονειροχώρα πρέπει να μείνει ουτοπική, καταλαβαίνεις?
αν την φέρουμε εδώ θα την νικήσει
το μποτιλιάρισμα των λεωφόρων
θα μείνει γκρίζα και αβοήθητη
και δε θα έχει στιγμές.

Αν οι αλήθειες μπουν στα όνειρα
αν τα όνειρα γίνουν μέσα στην αλήθεια
θα χαθεί και η τελευταία ελπίδα
ότι ίσως σε συναντήσω κάπου.

Θα κεράσω το όνειρό μου γλυκό κόκκινο κρασί απόψε
θα το δω ολοζώντανο καθώς κοιμάμαι
και το πρωί δε θα έχει μείνει τίποτα
παρά μια πίκρα στο στόμα
και μια μεγαλύτερη επιθυμία για τσιγάρο.

-

Άγγελοι με περιτριγυρίζουν
όλοι θέλουν ένα κομμάτι μου
θέλουν τις αποδείξεις ότι έφτασα στην υπέρτατη θανάτωση της καθημερινότητας
γραφιάς της ασημαντότητας
και τυπική υπάλληλος γραφείου
χωρίς εξάρσεις και έρωτα.

παραπλάνηση
κανείς δε ξέρει κι ούτε ποτέ θα δει
πόσο φρικτά βλέπουν τα μάτια μου
αυτά που διασχίζουν τον αέρα
αυτά που ροκανίζουν το χρόνο που απομένει.

Θέλω να μείνω εδώ
δεν έχω που αλλού να πάω άλλωστε
αυτή τη κουκίδα της αιωνιότητας είχα προτιμήσει από παιδί
εδώ θα μείνω
θα σε περιμένω
Μου λείπεις.
Υπάρχει ξεκάθαρη η θέση σου εδώ
Και εγώ υποφέρω που δε βλέπω το περίγραμμά σου.

Διακοπές στο Κουφονήσι 2007

Το κενό ησυχάζει καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η θάλασσα συνεχίζει να λικνίζεται νωχελικά στην επίμονη παρουσία του βοριά, τα λιγοστά δέντρα του κυκλαδίτικου νησιού αφήνουν ερωτικές μυρωδιές να ανακατευθούν με αυτή της αλμύρας. Κενός καθάριος αέρας - ατμόσφαιρα που δε βαραίνει από την μολυσμένη παρουσία του ανθρώπινου είδους. Το κενό έχει εγκατασταθεί στα μάτια μου. Κι αν θαυμάζω την ομορφιά γύρω μου, αν είμαι ακόμα ικανή να κάνω μια εκτίμηση της κατάστασης, είναι γιατί το διαρκές βόμβισμα των χαρούμενων εντόμων δε με αφήνει να ακουμπήσω ολοκληρωτικά στον λήθαργο, ας πούμε, των καλοκαιρινών διακοπών.

Πάντα αναρωτιόμουν τι ακριβώς διακόπτουμε κάθε καλοκαίρι. Το περίτρανο εγώ μας πάντως, όχι. Αν και θα ήταν ίσως χρήσιμο κάτι τέτοιο. Στο κάτω κάτω, καταντάει κάπου βαρετό να περιφέρεις την ίδια φιλοσοφία και την ίδια ξινισμένη μούρη σε όλα τα μέρη που περνάς. Αλλά μου είναι δύσκολο να με αφήσω πίσω κάπου και να κινήσω σαν άλλος άνθρωπος να ρουφήξω τις μαγείες που ξετυλίγονται όλες αυτές τις στιγμές των διακοπών - των διακοπτόμενων περιπτώσεων.

Τελικά έχω συνειδητοποιήσει ότι μόνο μου όπλο έχω τη γενίκευση και αυτό δε θα μου βγει σε καλό. Αν είχα την ικανότητα να μην δίνω σημασία στην ευαισθησία μου κι αν κοιτούσα κατάματα κάθε δευτερόλεπτο που περνά ιδρωμένο και γεμάτο αλμύρα, εδώ στο εξωτικό Κουφονήσι, ίσως τότε να ξέφευγα από το εγώ που περιφέρω νευρικά από δω κι από κει, φροντίζοντας ταυτόχρονα κάθε στιγμή να είμαι αόρατη και να μη διαθέτω απαντήσεις στα ερωτηματικά των γύρω μου. Διάθεση κοινωνικοποίησης μηδέν.

Χαρούμενα ζουζουνάκια βοηθήστε με λίγο. Καθάρια θάλασσα κάνε ένα μικρό μαγικό και απάλλαξε με από τις θολές σκέψεις που νεκρώνουν την χαρά μου. Βοριά φύσα μακριά τις έγνοιες και τα δηλητήρια που έφερα μαζί μου εδώ, κλεισμένα στη βαλίτσα μου... Τελευταία έκκληση σας κάνω. Όσο η ώρα προχωρά θα είναι πιο δύσκολο να καταφέρω να με ξεπεράσω. Θα είναι ακατόρθωτο να υψώσω το λιγοστό ανάστημά μου κόντρα στις αντίξοες συνθήκες που έχουν στήσει καρτέρι και λιγουρεύονται την επόμενη συνάντησή μας.

Αχ, διακοπές στο Κουφονήσι, δε με βοηθάτε να διακόψω τους άρρωστους δεσμούς με το βασανιστικό μου παρόν. Δεν δείχνετε κατανόηση στην μειωμένη μου αντοχή και στην έλλειψη κάθε αισιόδοξης σκέψης. Δεν έχω αέρα να αναπνεύσω, δεν έχω ουρανό να τον διασχίσω - μη με μετράτε σαν μια μικρή γκρινιάρικη ανθρώπινη ύπαρξη: είμαι ένα εγκλωβισμένο αερικό σε αυτή τη θνητή υπόσταση και κάθε βράδυ ονειρεύομαι δάση και θάλασσες.

Αν δε με ακούσετε και τούτη τη φορά, αν δε μου δώσετε λίγη μεγαλοπρέπεια και καλής ποιότητας ανάσες, δε θα ξαναεπικαλεστώ τη μαγεία σας. Αν το τυχαίο δεν έρθει να με βρει χαρωπό και μελένιο, θα αρχίσω να χτίζω τσιμέντινες τις ώρες, θα ολοκληρώσω το κελί που τόσα χρόνια συντηρώ τη κατασκευή του και δε θα μπορέσετε πια ούτε να με χλευάσετε ούτε να σταθείτε στους ώμους μου για να δείτε τι έρχεται στη συνέχεια.